Forgotten World Highway

Vandaag rijden we door een bijna niet bevolkt gebied op de State Highway 43, ook wel de “Forgotten World Highway” genoemd, omdat de landschappen hier echt ongerept zijn, net zoals duizenden jaren geleden. Vroeger woonden hier meer mensen, die werkten in de steenkoolmijn of voor de aanleg van de spoorlijnen. Nu vinden we er verlaten huizen, hier en daar een boerderij en natuurlijk veel schapen en koeien. Onderweg stoppen we regelmatig om een foto te nemen van dit (alweer) indrukwekkende landschap.

Het dorp Whangamomona (max 8 huizen) is een zelfverklaarde republiek: in 1989, na een conflict met het lokaal bestuur hebben de inwoners zich onafhankelijk verklaard. Misschien een idee voor Catalonië om te kijken hoe ze dat hier doen. Weet echter dat een geit en een poedel president geweest zijn van deze republiek.

We rijden door de Moki tunnel (220m lang, breed genoeg voor één auto) en vederop is er een stuk langs de rivier van 12 kilometer waar de weg niet geasfalteerd is. Blijkbaar staat deze route in de top 10 van slechtste wegen in Nieuw-Zeeland, maar dat valt al bij al zeer goed mee dankzij het prachtig weer en de weinige tegenliggers.

We komen aan in ons hostel in (Tongariro) National Park, waar zelfs een indoor klimmuur blijkt te zijn. Leuk, maar voorlopig niet aan ons besteed, net zomin als het echte bergbeklimmen. We boeken een rondvlucht met een klein Cessna vliegtuigje over het nationaal park, om zo toch de Emerald Lakes te kunnen zien (anders enkel te bezichtigen via één- of meerdaagse trips voor geoefende hikers). We vertrekken morgen om 13u. Spannend, want zoals het ernaar uitziet, zijn de start- en landingsbanen niet geasfalteerd, maar op gras.